Douwe van der Wal, was de opvolger van zijn vader Richolt van der Wal, die ook jaren melkrijder geweest is. Het ging voorheen met paarden voor de wagen.
Dedgumer melkrit „ten grave”
De Dedgumer melkrit is niet meer. Na ruim 30 jaar nam melkrijder Douwe v. d. Wal het besluit er een punt achter te zetten. Aan de geschiedenis van meer dan een halve eeuw melkrijder komt daarmee een eind, want ook zijn vader Richold was een kwart eeuw met de melkwagen langs de weg.Verleden week was het dan zo ver. De boeren uit Dedgum en omgeving meenden dat de laatste rit niet ongemerkt voorbij mocht gaan. In stijlvol rouwgewaad gaven zij uiting aan hun verdriet, dat de rit ten dode was geschreven en geheel in stijl werd Douwe v. d. Wal met omfloerste trom opgehaald. Het miezerige weer deed de rest het geheel wat mistroostig te maken. Scheiden doet lijden.
Zaterdagavond echter heeft men in gezellige sfeer het afscheid nog eens dunnetjes over gedaan.Voorop met trom de heer 0. Schukken van Arkum, geheel links met vlinderdas zijn buurman 0. S. Postma, tussen hen Jan W. Wiersma. Aan de andere kant naast de wagen resp. de heren Gietema, Poelstra en Bakker.Temidden van hen, nog ietwat verbaasd over deze even onverwachte als vreemde hulde in zijn onafscheidelijke jekker de heer D. v. d. Wal.
Molkride is in bannich libben,
it hynder kneppele by de brege del.
„IT WIE YN ‘e oarloch. De klapbrege yn Tsjerkwert hiene se doe apelhout op slein, oars wie der net. Winterdeis koe dy brege goed gled weze. Ik gyng der op in moarntiid mei it span by op en kneppelt my net ien fan de hynders by dy brege del. Ik snijde gau de silen troch en plomp, der gyng er yn de trekfeart. Hy swom under de brege troch en doe werom. Ik mei it oare hynder by de feart lans en hy swom my moai achternei. By in reidpolle klaude er by de wal op. Mar ik ha dat hynder nei dy tijd noait wer yn it span oer de brege krije kind. Hy moast der altyd foar wei en der apart oerbrocht wurde.”
Melkrijder Douwe van der Wal uit Dedgum heeft zo het een en ander meegemaakt. Een dikke dertig jaar geleden nam hij de rit naar Hollandia in Bolsward van helt Richold over. Richold van der Wal, nu 84, had het zo’n 25 jaar gedaan. Meer dan een halve eeuw dus zijn vader en zoon Van der Wal bij de weg geweest. Na zaterdag aanstaande Is het afgelopen. Douwe van der Wal (54) houdt er mee op. De melkrit is de laatste jaren steeds kleiner geworden vanwege de tankmelkerij. Bovendien heeft Douwe van der Wal thuis nog elf koeien en daar is hij wel mee besteld.
Bannich
Hwat sille wy it nou moai krije,’ zegt z’n vrouw. “Hy hat it altiten, sa bannich hawn. Mar hy hat noait klage, hy is o sa’n tofreden man”. Ze hebben al die jaren twee keer een week vakantie gehad. Ze zijn toen zelfs van huis geweest, naar Brabant en Drenthe. Voor de rest is het altijd werken geweest, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. ‘s Morgens vijf uur opstaan en eerst de eigen beesten verzorgen, om een uur of zeven haastig een hapje eten en dan de streek op. De rit duurt een uur of drie, zodat het tien uur wordt voordat Douwe van der Wal weer thuis is. En daar wacht dan het werk op de boerderij. In de zomermaanden komt er na zessen ‘s avonds nog een rit bij, die twee uren duurt. En dat is zo ruim dertig jaar lang zeven dagen per week gegaan. Maar de wekelijkse repetitieavond van het muziekkorps in Parrega heeft Douwe van der Wal zelden gemist. Hoe laat het ook werd met die melkrit en hoe koud het ook was, tegen achten nam hij de bas op de nek en fietste naar Parrega. Pas de laatste jaren neemt hij de auto.
Melktanks
Hij had de Laatste jaren nog tien boeren; vijf jaar geleden waren er nog zestien. Door sanering en de aanschaf van melktanks is het langzaam minder geworden. In de komende zomer gaan opnieuw twee boeren over op tankmelken en toen Douwe van der Wal dat hoorde, vond hij de tijd gekomen om er mee op te houden. Hij is begonnen met een span paarden voor een wagen met ijzeren hoepels. Er konden 45 bussen op. In 1937 schaften ze een wagen op luchtbanden aan en dat was wat. „Sa’nien wie der net, it wie it aldesnijste, in sensaesje en der koene njoggentich bus op.” Die zelfde wagen rijdt nu nog. Douwe van der Wal is zuinig op z’n materiaal. Dat blijkt ook uit het feit, dat de trekker, die in 1950 werd aangeschaft, nog iedere dag in bedrijf is. En dat zal hij voorlopig ook blijven, want het oudje doet het nog best.
