De dorpsbewoners van Tjerkwerd hebben massaal de vlag uitgestoken. Precies 75 jaar na de bevrijding op maandag 16 april 1945. Van 1940 tot 1945 stond Nederland vijf jaar lang met de rug tegen de muur. De Duitse legers waren te sterk voor de Nederlandse strijdkrachten. In april 1945 was de bevrijding in aantocht.
Zondag 15 april was een trieste dag: het was zwaar bewolkt en er broeide iets. Je zag groepjes soldaten wegtrekken op fietsen, maar er waren ook nog Duitsers bezig. In Bolsward werd de Blauwpoortsbrug opgeblazen. Inwoners luisterden gespannen naar Radio Oranje. Het was een bijzondere zondag. De bevrijding kon niet lang meer op zich laten wachten. Dat gevoel heerste bij iedereen. De vraag was alleen: hoe lang zouden de Duitsers nog stand houden?
Op maandagmorgen 16 april was het erg mistig. In de verte hoorde je geluiden van zware motoren en hevig geschut. De brug in het dorp was door de N.B.S. (Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten) omhoog gedraaid. Er hing een speciale sfeer. Iedereen voelde dat er wat ging gebeuren. Het was een onwerkelijke situatie. Op een gegeven moment trok de mist op en werd het een prachtige dag.
Tegen het middaguur sloeg een Canadees verkenningsvoertuig af richting ons dorp. De brêgewipper Lammert Steiginga was er als de kippen bij om de brug weer neer te laten. En daar stonden ze dan: onze bevrijders, Canadese militairen. Als een lopend vuurtje had het grote nieuws zich natuurlijk verspreid. Er waren veel onbekenden bij: evacués en onderduikers, mensen die het laatste jaar in het diepste geheim in Tjerkwerd waren gehuisvest bij burgers die de verschrikkingen van de oorlog het hoofd boden en zich niet wilden neerleggen bij de onderdrukking.
Vaderlandslievende Tjerkwerders die hun eigen leven op het spel hadden gezet om dat van medemensen te redden. Je zag volwassen kerels en vrouwen huilen van blijdschap, van opluchting. En er werd uitbundig gelachen. Het was toch onvoorstelbaar dat iedereen zich nu opeens zo maar op straat mocht begeven! Die vrijheid was de bewoners vijf bange jaren lang ontnomen. Maar nu was daar de ontlading, de hartstocht, de blijdschap. Er was ruimte voor ontboezemingen, verrassende bekentenissen.
Lees meer op Verhalen en anekdotes WO II – Opdat wij niet vergeten.
