Lotteren. Gewogen en goed bevonden. Commissaris der Konign Nijpels lottert het eerste dit jaar in Fryslân gevonden ljipaai. Vinder Joop Wijnja en zijn vrouw Lena kijken gespannen toe. Joop vond het in een weiland bij Tjerkwerd. Hij verdient dit echt constateert zijn vrouw tevreden. Zeven keer vond Joop het eerste ei van zijn wacht en twee keer was hij de eerste in zijn gemeente.
Tjerkwerd – Het eerste ljipaai van Fryslân is gevonden in een weiland tussen Blauwhuis en Tjerkwerd. Joop Wijnja (60) uit Parrega vond het gespikkelde kleinood gistermiddag om vier uur. Vanmiddag mag hij het overhandigen aan Commissaris der Koningin Nijpels. Het eerste kievitsei van 2006 is vijf dagen later gevonden dan vorig jaar. Toen meldden Jouke Ynema en Jan Boomsma zich op 19 maart, vanuit Skûlenboarch. Vanwege het toen geldende raapverbod kwam Nijpels het ei ter’ plekke bewonderen. Het ‘laatste eerste ei’ stamt uit 1969: dat werd pas op 31 maart gevonden.
Er is nauwelijks een ei gelegd of Wijnja heeft het
Tjerkwerd – Rustig over het hek hangen, een sjekkie draaien en ondertussen goed op de activiteit van de ljippen letten. Zo omschrijft Joop Wijnja(60) de tactiek waarmee hij gisteren het eerste kievitsei van Fryslân vond. Een paar minuten nadat een ontzettend zenuwachtig wyfke haar ei had gelegd en het nest, in een weiland langs de Himdyk tussen Blauwhuis en Tjerkwerd, had verlaten, was Wijnja erbij. ,,Ik tocht al, dy moat har aai kwyt. En ja hear. ‘Dat koe wolris it earste fanWûnseradiel wêze’, tocht ik fuortdaliks.” Snel naar huis dus en het gemeentehuis bellen. Daar kreeg Wijnja geen gehoor. Dan burgemeester Piersma zelf maar. ,,Ik hie earst syn frou derfoar, mar hy skille al gau werom. ‘Fan herte lokwinske’, sei hy. ‘Jo hawwe it earste aai fan Fryslân. No krije jo it hyle sirkus oer jo hinne.” Dat circus begint vanmiddag, als hij het ei aan Commissaris van de Koningin Nijpels mag overhandigen.
Bron: F.D. MAANDAG 27 MAART 2006
Vinder eerste ljipaai ‘hat it wol fertsjinne’
Auteur: ARJEN BAKKER
Leeuwarden/Tjerkwerd – Moet ze het eerlijk zeggen? Nou vooruit dan: ,,Ik fyn it mar in frjemd ge-doch mei dy aaien”, zegt Lena Wijnja-Visser t~it Parrega. Dat al die mannen (,,ik kin hast gjinien frou dy’t ik ek moai fynt”) er maar massaal op uit willen om kievitseieren te rapen, ,,ik snap it net”. Neem nou haar eigen man Joop. Al sinds ze hem kent heeft Lena hem in de maand maart bijna nooit thuis. Ei~ in april ook niet trouwens, want dan is hij aan het nazorgen. ,,Altyd mar it fjild yn. Dat sit him wol sa heech. Wylst it nuvere is: hy mei se net iens. En ik ek net.” Nee, Lena vindt het maar een vreemde hobby, dat aaisykjen. Maar als haar man dan thuiskomt met zijn eerste ei van het jaar, en ze ziet hem glunderen, dan is ze ook wel weer trots. Helemaal dit jaar, want het eitje dat Joop vrijdagmiddag vond in een weiland tussen Tjerkwerd en Blauwhuis, bleek het eerste van Fryslân. ,,Dat hy dat nochris belibje mei, as echte aaisiker, dat fertsjinnet er echt. Hy hat al sân kear it earste aai fan syn eigen wacht hân en twa kear it earste fan de gemeente. It komt him wol ta, tocht ik.” En dus staat Lena zaterdagmiddag blij toe te kijken als haar man op het provinciehuis de plichtplegingen ondergaat die bij het vinden van het eerste provinciale ei horen: Het ei voorzichtig uit een bakje van Johma Huzarensalade halen. Gespannen toekijken hoe Commissaris van de Koningin Nijpels het kleinood in de officiële lotterschaal legt (,,Hij zinkt als een baksteen”, constateert Nijpels). De Sulveren Ljip aannemen, net als het diploma en de vijftien euro vindersloon. Om dan tot slot – als het glas ‘op de Fryske tradysje’ al is geheven – nog droogjes op te merken: ,,Sis, Nijpels. Moatte jo myn kaart eins net sjen?” Joop Wijnja (60) ,,is der suver emosjoneel fan”, zegt hij nadat hij aan Nijpels ,,al foar de safolste keer” zijn verhaal heeft gedaan. Dat hij dit jaar, ondanks de aanhoudende kou, nog een eitje zou vinden, daar had hij wel vertrouwen in. Maar dat hij als eerste vinder gehuldigd zou kunnen worden, daar had hij geen seconde rekenirig mee gehouden. ,,Ik tocht allinnich: dit koe de earste fan Wûnseradiel wolris wêze.” Het ei laten liggen en het opgeven bij het radioprogramma Vroege Vogels, om zo het nieuwe Gouden Kievitseitje in de wacht te slepen, daar taalde hij al helemââl niet naar. ,,Dat binne fratsen. It earste aaike heart by de buoargemaster, en as it hieldal it earste is, heart it by de provinsje.” Zo gaat het al zo lang de Parregaster het zich kan herinneren en zo moet het wat hem betreft ook blijven. ,,As it aaisykjen ophâldt, jouwe de measte neisoarchers har der ek by del. En dat soe deadlik wêze foar de fûgels. Lokkichernôch snappe de minsken fan de provinsje en it bûn (de BFVW, ah) dat ek. Ik hoopje dat sy it foar inoar krje dat ik takom jier wer kin. Oft ik dan wer it earste aai fine wol? Ja wis wol!
